Αναμφισβήτητα, το λάθος πολλών συγχρόνων ψευδο-εσωτεριστών και ψευδο-αποκρυφιστών έχει την ρίζα του στην αυτο-αγάπη. Αγαπούν πολύ τον εαυτό τους, επιθυμούν την εξέλιξη της μιζέριας που κουβαλούν μέσα τους, επιθυμούν να συνεχίσουν, ποθούν την τελειότητα αυτού που με κανένα τρόπο δεν αξίζει τελειότητα ούτε συνέχιση.
Αυτοί οι άνθρωποι με υποκειμενικό ψυχισμό νομίζουν τον εαυτό τους πλούσιο, ισχυρό και φωτισμένο, και εποφθαλμιούν επιπλέον, μια υπέροχη θέση στο «πιο πέρα». Όμως στην πραγματικότητα δεν ξέρουν τίποτα γύρω από τον εαυτό τους, αγνοούν δυστυχώς την αδυναμία τους, την μηδαμινότητά τους, την ξεδιαντροπιά τους, την δυστυχία τους και την ψυχολογική γύμνια τους.
Οι μαθητές της Ψυχολογίας της Νέας Εποχής δεν ποθούμε να γίνουμε ούτε καλύτεροι ούτε χειρότεροι, θέλουμε μόνο να πεθάνουμε στον εαυτό μας εδώ και τώρα.
Όταν καθορίζουμε το δόγμα της εξέλιξης σαν βάση των καλύτερων προσδοκιών μας, ξεκινούμε από μια λανθασμένη βάση.
Γιατί θα έπρεπε να παλέψουμε για την εξέλιξη και πρόοδο της ίδιας της δυστυχίας μας;
Είναι καλύτερος ο θάνατος… «Εάν ο σπόρος δεν πεθάνει το φυτό δεν γεννιέται».
Όταν ο θάνατος είναι απόλυτος, τότε και αυτό επίσης που θα γεννηθεί θα είναι απόλυτο.
Ο ολοκληρωτικός εκμηδενισμός του εαυτού μου, η διάλυση του πιο αγαπημένου πράγματος που κουβαλάμε μέσα μας, η τελειωτική καταστροφή των καλύτερων επιθυμιών μας, σκέψεων, συναισθημάτων, παθών, μνησικακιών, πόνων, συγκινήσεων, πόθων, μίσους, αγάπης, φθόνων, εκδικήσεων, θυμών, τρυφεροτήτων, προσκολλήσεων, στοργών, λαγνειών κλπ, κλπ, κλπ, είναι κάτι επείγον, αμετάθετο, μη αναβλητέο, για να γεννηθεί η φλόγα του Είναι: αυτό που δεν είναι του χρόνου, αυτό που είναι πάντα καινούριο.
Ο φόβος για τον θάνατο είναι ένα κώλυμα, ένα εμπόδιο, ένας περιορισμός για την επίτευξη της ριζικής αλλαγής.
Πρέπει να επιστρέψουμε στο αρχικό σημείο εκκίνησης, πρέπει να επιστρέψουμε στα πρωταρχικά σκοτάδια του «μη-είναι» και του χάους, για να γεννηθεί το φως και να αναβλύσει στο εσωτερικό μας μία νέα δημιουργία.
Σαμαέλ Αούν Βεόρ.
ΠΩΣ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΦΩΣ ΜΕΣΑ ΜΑΣ
Ο Θεός είπε στην Γένεση: «Γενηθήτω Φως και εγεννήθη Φως».
Αυτό δεν είναι κάτι που αντιστοιχεί σε ένα πολύ μακρινό παρελθόν∙ όχι∙ αυτή η τρομερή αρχή, που δονούνταν στην πρωταρχική στιγμή, δεν αλλάζει χρονικά, είναι τόσο αιώνια όπως όλη η αιωνιότητα. Πρέπει να το πάρουμε σαν την γυμνή αλήθεια κάθε στιγμή, κάθε λεπτό.
Ας θυμηθούμε τον Γκαίτε, τον μεγάλο γερμανό μυημένο. Οι τελευταίες του λέξεις, λίγο πριν πεθάνει, ήταν: «Φως, περισσότερο Φως!» και πέθανε.
Παρεπιπτόντως, ο Γκαίτε έχει μετενσαρκωθεί τώρα στην Ολλανδία, έχει φυσικό σώμα, αυτήν την φορά δεν έχει ανδρικό φυσικό σώμα, τώρα έχει γυναικείο φυσικό σώμα, και είναι παντρεμένος με έναν ολλανδό πρίγκιπα, τώρα πια είναι μια ολλανδέζα κυρία υψηλής καταγωγής. Αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον. Έτσι δεν είναι;
Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ
Ωραία∙ συνεχίζοντας αυτό για το οποίο σας μίλησα, είχαμε αρχίσει να αναλύουμε ότι το φως είναι πολύ σημαντικό, ότι ενώ κανείς ζει στα σκοτάδια ποθεί το φως γιατί είναι τυφλός.
Ο άνθρωπος που βρίσκεται μέσα σε έναν υπόνομο, στα σκοτάδια, σε ένα υπόγειο, αυτό που περισσότερο ποθεί είναι το φως…
Ωραία∙ η Ουσία είναι το πιο άξιο, το πιο αξιοπρεπές που έχουμε στο εσωτερικό μας∙ αυτή προέρχεται αρχικά από την «Γαλακτική Οδό». Εκεί ηχεί η μουσική νότα Λα, περνάει έπειτα στον Ήλιο, με την μουσική νότα Σολ, και έρχεται σε αυτόν τον φυσικό κόσμο με την νότα Μι… Είναι όμορφη η Ουσία, είναι, θα λέγαμε, ένα κομμάτι της Χριστικής Ανθρώπινης Αρχής, μέσα στον καθένα∙ είναι η Ανθρώπινη Ψυχή, λοιπόν, που συνήθως ζει στον Αιτιατό Κόσμο. Για αυτό, δίκαια, λέγεται για την Ουσία ότι είναι Χρηστική ή ότι η Συνείδηση είναι Χρηστική, και λένε ότι η Συνείδησή μας στον Χριστό θα πρέπει να μας σώσει κλπ, κλπ, κλπ.
Όλα αυτά είναι σίγουρα, όλα αυτά είναι αλήθεια, αλλά το κακό με την Συνείδησή μας, με την Ουσία μας, είναι ότι παρ’ όλο που είναι τόσο πολύτιμη (διαθέτοντας τόσο υπέροχα χαρίσματα, φυσικές εξουσίες τόσο πολύτιμες) βρίσκεται, όμως, μέσα σε όλα αυτά τα υποκειμενικά «ανεπιθύμητα στοιχεία», που δυστυχώς κουβαλάμε στο εσωτερικό μας. Δηλαδή, κάνοντας μια σύνθεση, βρίσκεται μέσα σε μια φυλακή… Αυτή θέλει να βγει, αλλά… Πως; …. Ποθώντας το Φως!… Δεν υπάρχει κανείς που να μη ποθεί το φως, εκτός και αν είναι υπερβολικά χαμένος, έτσι λοιπόν όταν έχει κανείς μια λαχτάρα, ποθεί το φως ….
Έτσι λοιπόν, πρέπει να το δημιουργήσει. Να δημιουργήσουμε το φως είναι πολύ σοβαρό πράγμα, γιατί περικλείει την καταστροφή των δοχείων ή κελιών, ή σε σύνθεση, το σκοτεινό άντρο όπου είναι χωμένο, για να το εξαγοράσουμε, να το ελευθερώσουμε, να το βγάλουμε από κει, με σκοπό να γίνουμε αυτό που πρέπει να γίνουμε: Ένας φωτισμένος άνθρωπος, ένας αληθινός διορατικός, ένα αληθινό φωτεινό Είναι και να απολαύσουμε την πληρότητα που μας αντιστοιχεί εκ φύσεως, και που είναι δικαίωμά μας.
Όμως είναι γεγονός ότι χρειάζεται ηρωισμός, ή μια σειρά τρομερών πράξεων ηρωισμού για να μπορέσουμε να ελευθερώσουμε την ψυχή μας, για να μπορέσουμε να την βγάλουμε από την φυλακή στην οποία βρίσκεται, για να μπορέσουμε να την κλέψουμε από τα σκοτάδια.
Αυτό που σας λέω θα ήταν ωραίο αν εσείς καταφέρνατε να το κατανοήσετε στ’ αλήθεια, συνειδητά, γιατί θα μπορούσε να συμβεί η περίπτωση ακούγοντάς το να μην ακούγατε, ή αν μη ζούσατε, θα λέγαμε, την έννοια των λόγων τους οποίους ομιλώ.
Πρέπει να ξέρετε να αξιολογήσετε αυτά τα πράγματα, για να κατανοήσετε, αυτό που λέω.
Να εξαγοράσουμε την Ψυχή, να την βγάλουμε από τα σκοτάδια, είναι όμορφο, αλλά δεν είναι εύκολο, το κανονικό είναι να παραμείνει φυλακισμένη. Και δεν μπορεί κάποιος να απολαύσει την αυθεντική φώτιση, ενώ η Ουσία, η Συνείδηση, η ψυχή, μένει εκεί σφηνωμένη, μένει εκεί φυλακισμένη. Αυτό είναι σοβαρό.
Τότε χρειάζεται αναγκαστικά να καταστρέψει κανείς, να διαλύσει ηρωικά, με ένα ηρωισμό μεγαλύτερο από αυτόν του Ναπολέοντα στις μεγάλες μάχες του, ή σαν αυτόν των μαχών του Morelos (στο Μεξικό) στην πάλη του για την ελευθερία, κλπ. αυτό τον ασύγκριτο ηρωισμό, για να μπορέσει να ελευθερώσει την φτωχή Ψυχή, να την βγάλει απ’ τα σκοτάδια.
ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΕΓΩ
ΤΕΧΝΙΚΕΣ, ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ
Αρχικά χρειάζεται, όπως έλεγα εδώ στους φίλους στην προηγούμενη διάλεξη: «Να γνωρίζει κανείς τις τεχνικές, τις διαδικασίες που οδηγούν στην καταστροφή αυτών των στοιχείων μέσα στα οποία βρίσκεται εμφιαλωμένη, φυλακισμένη η ψυχή, για να μπορέσει να έρθει η Φώτιση».
Αρχικά πρέπει να αρχίσουμε κατανοώντας την ανάγκη του να «Ξέρουμε να Παρατηρούμε».
Η ΠΡΟΣΟΧΗ
Εμείς, για παράδειγμα, βρισκόμαστε εδώ καθισμένοι αυτές τις καρέκλες, ξέρουμε ότι είμαστε καθισμένοι, όμως εμείς δεν έχουμε παρατηρήσει αυτές τις καρέκλες.
Στην πρώτη περίπτωση έχουμε γνώση του ότι είμαστε καθισμένοι, αλλά να το παρατηρήσουμε αυτό είναι κάτι διαφορετικό. Στην πρώτη περίπτωση, θα λέγαμε, υπάρχει η γνώση αλλά όχι η παρατήρηση.
Η παρατήρηση απαιτεί μια ειδική συγκέντρωση: να παρατηρήσουμε από τι είναι φτιαγμένες, και έπειτα να μπούμε στον διαλογισμό, να ανακαλύψουμε τα άτομά τους, τα μόριά τους… αυτό απαιτεί μια Κατευθυνόμενη Προσοχή.
ΕΙΔΗ ΠΡΟΣΟΧΗΣ
Το να ξέρει κανείς ότι είναι καθισμένος σε μια καρέκλα, είναι μια προσοχή μη κατευθυνόμενη, μια παθητική προσοχή. Όμως, αν παρατηρήσει την καρέκλα, θα είναι μια κατευθυνόμενη προσοχή.
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΤΗΡΟΥΜΕΝΟΥ
Έτσι επίσης, εμείς μπορούμε να σκεφτούμε πολύ για τον εαυτό μας, αλλά αυτό δεν θέλει να πει ότι παρατηρούμε τις δικές μας σκέψεις. Η παρατήρησή τους είναι διαφορετική, είναι αλλιώτικη …
Ζούμε σε έναν κόσμο κατωτέρων συγκινήσεων, οποιοδήποτε πράγμα μας δημιουργεί συγκινήσεις κατωτέρου είδους, και ξέρουμε ότι τις έχουμε, αλλά ένα πράγμα είναι να ξέρει κανείς ότι βρίσκεται σε μια Αρνητική Κατάσταση, και άλλο πράγμα να παρατηρεί την Αρνητική Κατάσταση στην οποία βρίσκεται, που είναι κάτι τελείως διαφορετικό…
Ας δούμε ένα παράδειγμα: Σε κάποια κατάσταση, ένας κύριος είπε σε έναν ψυχολόγο: «Λοιπόν, εγώ αισθάνομαι αντιπάθεια για το συγκεκριμένο άτομο» και του ανέφερε το όνομα και το επώνυμο. Ο ψυχολόγος του απάντησε: «Παρατηρήστε τον, παρατηρήστε αυτόν τον άνθρωπο».
Ανταπάντησε πάλι ο ερωτητής: « Αλλά γιατί να τον παρατηρήσω, αφού τον γνωρίζω;»
Ο ψυχολόγος έβγαλε το συμπέρασμα, ότι αυτός δεν ήθελε να παρατηρήσει, ότι γνώριζε, αλλά δεν παρατηρούσε.
ΓΝΩΡΙΖΩ ΚΑΙ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ
Το Γνωρίζω είναι ένα πράγμα και Παρατήρηση είναι άλλο πράγμα πολύ διαφορετικό. Μπορεί κάποιος να γνωρίζει ότι έχει μια αρνητική σκέψη, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι το παρατηρεί∙ ξέρει ότι βρίσκεται σε μια Αρνητική Κατάσταση, όμως δεν έχει παρατηρήσει την Αρνητική Κατάσταση…
Στην πρακτική ζωή βλέπουμε ότι μέσα σε εμάς υπάρχουν πολλά πράγματα που θα έπρεπε να μας προκαλούσαν ντροπή: γελοίες κωμωδίες, παράλογα εσωτερικά προβλήματα, νοσηρές σκέψεις, κλπ, να ξέρουμε ότι υπάρχουν, δεν σημαίνει ότι τις έχουμε παρατηρήσει.
Θα μπορούσε να πει κάποιος: «Ναι, αυτήν την στιγμή έχω μια νοσηρή σκέψη», αλλά ένα πράγμα είναι να ξέρει ότι το έχει, και άλλο πράγμα είναι να το παρατηρήσει, που είναι τελείως διαφορετικό.
Έτσι λοιπόν, εάν θέλει να φτάσει κανείς να εξαλείψει το τάδε ή το δείνα «ανεπιθύμητο ψυχολογικό στοιχείο», πρώτα από όλα πρέπει να μάθει να το παρατηρεί με την πρόθεση να πετύχει μια αλλαγή, γιατί, σίγουρα: «Αν κάποιος δεν μάθει να Αυτο-παρατηρείται, οποιαδήποτε πιθανότητα αλλαγής γίνεται αδύνατη».
Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΗΣ ΑΙΣΘΗΣΗΣ ΤΗΣ ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗΣ
Όταν μάθει κάποιος να αυτοπαρατηρείται αναπτύσσεται μέσα στον εαυτό του η αίσθηση της αυτο-παρατήρησης.
Συνήθως, αυτή η αίσθηση έχει ατροφήσει στην ανθρώπινη φυλή, έχει εκφυλιστεί, αλλά όσο την χρησιμοποιούμε εξελίσσεται και αναπτύσσεται.
Σε πρώτη άποψη, θα δούμε, μέσω της αυτο-παρατήρησης, ότι ακόμη και οι πιο ασήμαντες σκέψεις, οι πιο γελοίες κωμωδίες που εναλλάσσονται εσωτερικά και δεν εξωτερικεύονται ποτέ, δεν είναι δικές μας, αλλά δημιουργημένες από άλλους, από τα ΕΓΩ.
ΜΗ ΤΑΥΤΙΣΗ… Η ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ
Το κακό είναι να ταυτίζεται κάποιος με αυτές τις κωμωδίες, με αυτές τις γελοιότητες, με αυτές τις διαμαρτυρίες, με αυτούς τους θυμούς κλπ, κλπ, κλπ.
Αν ταυτίζεται κάποιος με οποιαδήποτε εσωτερική άποψή τους, το ΕΓΩ που τις παράγει παίρνει περισσότερη δύναμη και έτσι οποιαδήποτε δυνατότητα αλλαγής γίνεται κάθε φορά όλο και πιο δύσκολη. Έτσι λοιπόν: η Παρατήρηση είναι ζωτική αν σκοπεύουμε να προκαλέσουμε την ριζική αλλαγή σε εμάς.
ΤΟ ΦΙΛΜ ΤΩΝ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ
Τα διάφορα ΕΓΩ που ζουν στο εσωτερικό του ψυχισμού μας, είναι πολύ πονηρά, πολύ ξύπνια. Πολλές φορές ζητούν την βοήθεια του «φιλμ» των αναμνήσεων που κουβαλάμε στο διανοητικό κέντρο.
Ας υποθέσουμε ότι κάποιος, στο παρελθόν, πόρνευε με ένα οποιοδήποτε άτομο του αντιθέτου φύλου, και επιμένει ή όχι να εξαλείψει την λαγνεία, τότε το ΕΓΩ της λαγνείας θα ζητήσει βοήθεια, θα πάρει στην εξουσία του το κέντρο των αναμνήσεων, το διανοητικό κέντρο.
Θα πιάσει εκεί, θα λέγαμε, το «φιλμ» των αναμνήσεων, αυτών που χρειάζεται, και θα το κάνει να περάσει απ’ την φαντασία του ανθρώπου, και αυτό θα ισχυροποιηθεί περισσότερο, θα γίνεται όλο και πιο δυνατό.
Για όλα αυτά τα πράγματα, εσείς πρέπει να δείτε την ανάγκη της αυτοπαρατήρησης. Δεν θα ήταν δυνατή μια αληθινή αλλαγή, ριζική και οριστική, αν δεν μάθουμε να αυτο-παρατηρούμαστε.
ΜΑΘΗΣΗ, ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ
Η μάθηση δεν είναι Παρατήρηση ….
Ούτε η Σκέψη είναι Παρατήρηση.
Πολλοί νομίζουν ότι το να σκεφτούμε πάνω στον εαυτό μας είναι παρατήρηση, και δεν είναι έτσι.
Μπορεί κάποιος να σκέφτεται πάνω στον εαυτό του, αλλά όμως να μην τον παρατηρεί. Είναι τόσο διαφορετική η σκέψη πάνω στον εαυτό μας από την παρατήρηση, όπως η δίψα από το νερό, ή το νερό από την δίψα.
Προφανώς, δεν πρέπει να ταυτίζεται κάποιος με κανένα από τα ΕΓΩ.
Για να παρατηρηθεί κανείς, πρέπει να χωριστεί σε δυο… στα δυο… σε δύο μισά: ένα μέρος που παρατηρεί και ένα άλλο που παρατηρείται.
Όταν το μέρος που παρατηρεί βλέπει τις γελοιότητες και τις ανοησίες του παρατηρούμενου μέρους, υπάρχουν πιθανότητες όπως ποτέ πριν να ανακαλύψουμε, ας υποθέσουμε το ΕΓΩ της οργής, ότι αυτό το ΕΓΩ δεν είμαστε εμείς, ότι αυτό είναι αυτό. Θα μπορούσαμε να αναφωνήσουμε:
«Το εγώ έχει οργή, αυτό είναι ένα Εγώ, αυτό πρέπει να πεθάνει, θα το δουλέψω για να το διαλύσω»!
Αλλά αν κάποιος ταυτίζεται με αυτό και λέει: «Εγώ έχω θυμό, είμαι οργισμένος»!, παίρνει περισσότερη δύναμη, γίνεται κάθε φορά πιο ισχυρό και τότε πως θα το διαλύσει, με ποιον τρόπο; … Λοιπόν δεν θα μπορούσε, … Αλήθεια;
Για αυτό δεν πρέπει να ταυτίζεται κανείς με αυτό το ΕΓΩ, με το ξέσπασμά του ή με την τραγωδία του, γιατί αν κάποιος ταυτίζεται με το δημιούργημά του, καταλήγει ζώντας μέσα στο δημιούργημα του και αυτό είναι παράλογο.
Όσο κανείς δουλεύει πάνω στον εαυτό του εμβαθύνει όλο και περισσότερο στο θέμα της αυτο-παρατήρησης, γίνεται όλο και πιο βαθύς.
Σε αυτήν την δουλειά δεν πρέπει να αφήσουμε απαρατήρητη ούτε την πιο ασήμαντη σκέψη. Οποιαδήποτε επιθυμία, όσο περαστική και να είναι, οποιαδήποτε αντίδραση, πρέπει να είναι αιτία παρατήρησης, γιατί οποιαδήποτε επιθυμία, οποιαδήποτε αντίδραση, οποιαδήποτε αρνητική σκέψη, προέρχεται από το τάδε ή το δείνα ΕΓΩ.
Και αν εμείς θέλουμε να δημιουργήσουμε το φως, να ελευθερώσουμε την Ψυχή…, θα επιτρέψουμε να συνεχίσουν να υπάρχουν αυτά τα ΕΓΩ; Θα ήταν παράλογο!
Αν είναι το φως αυτό που εμείς θέλουμε, εάν στ’ αλήθεια είμαστε ερωτευμένοι με το φως, τότε πρέπει να διαλύσουμε τα ΕΓΩ, δεν μας μένει άλλη λύση από το να τα κάνουμε σκόνη, και δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε σκόνη κάτι που δεν έχουμε παρατηρήσει. Τότε χρειάζεται να μάθουμε να παρατηρούμαστε.
Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΦΛΥΑΡΙΑ
Για αυτόν τον σκοπό, πρέπει επίσης να προσέξουμε την Εσωτερική Φλυαρία, γιατί υπάρχουν πολλές εσωτερικές φλυαρίες αρνητικές, παράλογες, ενδόμυχες συζητήσεις που ποτέ δεν εξωτερικεύονται, και φυσικά, είναι αναγκαίο να διορθώσουμε αυτήν την Εσωτερική Φλυαρία, να μάθουμε να κρατάμε σιωπή,…
• Να ξέρουμε να μιλάμε όταν πρέπει να μιλήσουμε.
• Να ξέρουμε να σωπαίνουμε όταν πρέπει να σιωπήσουμε. Αυτό είναι νόμος, όχι μόνο για τον φυσικό κόσμο, τον εξωτερικό κόσμο, αλλά και για τον εσωτερικό κόσμο επίσης.
Οι αρνητικές εσωτερικές φλυαρίες, αργότερα εξωτερικεύονται στον φυσικό κόσμο. Για αυτό είναι τόσο σημαντικό να εξαλείψουμε την αρνητική εσωτερική φλυαρία, γιατί βλάπτει.
Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΣΙΩΠΗ
Πρέπει να μάθουμε να διατηρούμε την Εσωτερική Σιωπή. Συνήθως εννοείται σαν «Διανοητική Σιωπή» όταν κάποιος αδειάζει τον νου από κάθε είδους σκέψεις, όταν κάποιος καταφέρνει την ηρεμία και την σιωπή του νου μέσω του διαλογισμού. Αλλά υπάρχει άλλου είδους Σιωπή.
Ας υποθέσουμε ότι παρουσιάζεται μπροστά μας μια περίπτωση κριτικής αξιολόγησης, σε σχέση με κάποιον όμοιό μας, αλλά εμείς διανοητικά κρατάμε σιωπή, δεν κρίνουμε, δεν καταδικάζουμε. Σιωπούμε τόσο εξωτερικά όσο εσωτερικά. Σε αυτήν την περίπτωση, τότε, υπάρχει Εσωτερική Σιωπή.
ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΝΟΗΤΙΚΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ
Τα γεγονότα της πρακτικής ζωής, τελικά πρέπει να διατηρηθούν σε εσωτερική αντιστοιχία με την τέλεια εσωτερική συμπεριφορά.
Όταν τα γεγονότα της πρακτικής ζωής συμφωνούν με την τέλεια εσωτερική συμπεριφορά, αυτό είναι σημάδι ότι έχουμε αρχίσει να δημιουργούμε, στον εαυτό μας, το τόσο διάσημο Νοητικό Σώμα.
Αν βάλουμε τα διάφορα κομμάτια ενός ραδιοφώνου ή ενός μαγνητοφώνου πάνω σε ένα τραπέζι, αλλά δεν ξέρουμε τίποτα από ηλεκτρονικά, τότε βέβαια δεν θα μπορούσαμε να πιάσουμε τις διάφορες άηχες δονήσεις που συρρέουν στο Σύμπαν. Αλλά αν μέσω της κατανόησης ενώσουμε τα διάφορα κομμάτια, θα έχουμε ένα ραδιόφωνο, θα έχουμε την συσκευή που θα μπορεί να πιάσει τους ήχους που δεν θα μπορούσαμε να συλλάβουμε με άλλο τρόπο.
Έτσι επίσης, τα διαφορετικά κομμάτια αυτών των μελετών, αυτής της δουλειάς, αλληλοσυμπληρώνονται μεταξύ τους για να σχηματίσουν ένα υπέροχο σώμα, το διάσημο Σώμα του Νου.
Αυτό το σώμα θα μας επιτρέψει να συλλάβουμε καλύτερα όλα αυτά που υπάρχουν μέσα μας, και θα αναπτύξει περισσότερο σε εμάς την αίσθηση της ενδόμυχης αυτο-παρατήρησης, και αυτό είναι αρκετά σημαντικό.
Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΗΣ ΕΞΑΛΕΙΨΗΣ
Έτσι λοιπόν, ο στόχος της παρατήρησης είναι να επιτύχουμε μια αλλαγή μέσα σε εμάς τους ίδιους, να προκαλέσουμε μια αληθινή, αποτελεσματική αλλαγή.
Όταν θα έχουμε γίνει, ας πούμε, επιδέξιοι με την παρατήρηση του εαυτού μας, τότε έρχεται η διαδικασία Εξόντωσης.
Έτσι υπάρχουν ειδικότερα τρία βήματα σχετικά με αυτό το θέμα:
Πρώτον: Η Παρατήρηση.
Δεύτερον: Η Κριτική Αξιολόγηση.
Τρίτον: Αυτό που είναι ειδικότερα η εξόντωση του τάδε ή του δείνα «ψυχολογικού εγώ».
Παρατηρώντας ένα ΕΓΩ πρέπει να δούμε:
Πρώτον: Πως συμπεριφέρεται στο Νοητικό Κέντρο, με ποιον τρόπο, και να γνωρίσουμε όλα τα «παιχνίδια» του στον νου.
Δεύτερον: Με ποιον τρόπο εκφράζεται μέσω του συναισθήματος στην καρδιά.
Τρίτον: Να ανακαλύψουμε τον τρόπο δράσης του στα κατώτερα κέντρα Κινητικό, Ενστικτώδες και Σεξουαλικό.
Προφανώς ένα ΕΓΩ έχει έναν τρόπο έκφρασης στο σεξ, στην καρδιά έχει άλλον τρόπο και στον εγκέφαλο άλλον.
-Στον Εγκέφαλο: Ένα ΕΓΩ εκφράζεται μέσω του διανοητικού ζητήματος: λογικές, δικαιολογίες, υπεκφυγές, τρόποι διαφυγής κλπ, κλπ, κλπ.
-Στην Καρδιά: σαν ένας πόνος, σαν στοργή, σαν μια επιφανειακή αγάπη μερικές φορές, όταν είναι ζήτημα λαγνείας, κλπ., και
-Στα Κέντρα Κινητικό-Ένστικτο-Σεξουαλικό, έχει άλλου είδους έκφραση: σαν δράση, σαν ένστικτο, σαν ορμή λαγνείας κλπ, κλπ, κλπ.
Για παράδειγμα, αναφέρουμε μια συγκεκριμένη περίπτωση: Λαγνεία.
Ένα ΕΓΩ λάγνο, μπροστά σε ένα άτομο του αντιθέτου φύλου μπορεί να εκδηλωθεί στον νου με διαρκείς σκέψεις. Θα μπορούσε να εκδηλωθεί στην Καρδιά σαν μια στοργή, σαν μια αγάπη φαινομενικά αγνή, καθαρή από κάθε κηλίδα, μέχρι τέτοιο βαθμό, που θα μπορούσε κάποιος να δικαιολογηθεί τέλεια και να πει : «Ωραία όμως, εγώ δεν αισθάνομαι λαγνεία για αυτό το άτομο, εγώ αυτό που αισθάνομαι είναι αγάπη».
– Όμως αν κάποιος είναι παρατηρητής, αν βάλει πολλή προσοχή στην μηχανή του και παρατηρήσει το σεξουαλικό κέντρο, θα ανακαλύψει ότι στο σεξουαλικό κέντρο υπάρχει κάποια δραστηριότητα μπροστά σε αυτό το άτομο. Τότε γίνεται φανερό ότι δεν υπάρχει αυτή η στοργή, ότι δεν υπάρχει αυτή η αγάπη προς αυτό το άτομο, αλλά αυτό που υπάρχει είναι λαγνεία. Δείτε όμως πόσο λεπτό είναι το έγκλημα: η λαγνεία μπορεί να μεταμφιεστεί τέλεια στην καρδιά με την αγάπη, να γράψει στίχους κλπ, κλπ, όμως είναι λαγνεία μεταμφιεσμένη.
Αν κάποιος είναι προσεκτικός και παρατηρεί αυτά τα τρία κέντρα της μηχανής, μπορεί να ανακαλύψει ότι πρόκειται για ένα ΕΓΩ, και αφού ανακαλύψει ότι πρόκειται για ένα ΕΓΩ, αφού γνώρισε τις κινήσεις του στα τρία κέντρα (δηλαδή στο Νοητικό, στην Καρδιά και στο Σεξ) τότε προχωρεί στην Τρίτη φάση…
Ποια είναι η Τρίτη φάση;
Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ
Αυτή είναι η τελική φάση της δουλειάς: η εκτέλεση. Τότε πρέπει κανείς να απευθυνθεί στην προσευχή μέσα την δουλειά.
Τι εννοούμε σαν «προσευχή μέσα στην δουλειά»;
Η προσευχή μέσα στην δουλειά πρέπει να γίνει πάνω στην βάση της ενδόμυχης ενθύμησης του εαυτού μας.
Σε κάποια περίσταση είπαμε ότι υπάρχουν τέσσερα επίπεδα ανθρώπου ή Τέσσερις Καταστάσεις Συνείδησης. Για να είμαστε πιο ξεκάθαροι:
Μια Πρώτη Κατάσταση Συνείδησης είναι ο βαθύς και υποσυνείδητος ύπνος ενός ατόμου, ενός ΕΓΩ που άφησε το σώμα κοιμισμένο στο κρεβάτι, αλλά σεργιανίζει στον Μοριακό Κόσμο σε κωματώδη κατάσταση (είναι η κατώτερη κατάσταση).
Μια Δεύτερη Κατάσταση Συνείδησης είναι αυτή του ονειρευτή που επέστρεψε στο φυσικό του σώμα και νομίζει ότι βρίσκεται σε κατάσταση επαγρύπνησης. Σε αυτήν την περίπτωση τα όνειρα συνεχίζουν, μόνο που βρίσκεται με το φυσικό σώμα σε κατάσταση επαγρύπνησης. Είναι πιο επικίνδυνος αυτός ο δεύτερος τύπος ονειρευτή, γιατί μπορεί να σκοτώσει, μπορεί να κλέψει, μπορεί να διαπράξει κάθε είδους εγκλήματα, αντίθετα, στην πρώτη περίπτωση, ο ονειρευτής είναι περισσότερο υπάνθρωπος, αλλά δεν μπορεί να πράξει κανένα από αυτά τα πράγματα.
Πως θα μπορούσε να το κάνει, πως θα μπορούσε να κάνει κακό;
Όταν το σώμα είναι παθητικό για τα όνειρα, το άτομο δεν μπορεί να προκαλέσει κακό σε κανέναν στον φυσικό κόσμο, όμως όταν το σώμα είναι ενεργό για τα όνειρα, το άτομο μπορεί να κάνει πολύ κακό στον φυσικό κόσμο, για αυτό οι Ιερές Γραφές επιμένουν στην ανάγκη να ξυπνήσουμε…
Αν αυτά τα δυο είδη ανθρώπων (αυτοί που βρίσκονται σε κατάσταση βαθιάς ασυνειδησίας ή αυτοί που συνεχίζουν να ονειρεύονται ή έχουν το σώμα τους ενεργό για τα όνειρα) κάνουν προσευχή από αυτές τις δυο τόσο υπάνθρωπες καταστάσεις δεν μπορούν να περιμένουν τίποτα παρά τις αρνητικές τους καταστάσεις, όμως, η φύση απαντά.
Για παράδειγμα: ένας ασυνείδητος, ένας κοιμισμένος προσεύχεται για να τακτοποιήσει μια δουλειά, αλλά μπορεί τα ΕΓΩ του, που είναι τόσο αναρίθμητα, να μην είναι σύμφωνα με αυτό που κάνει, είναι μόνο ένα από τα εγώ αυτό που κάνει την προσευχή, και τα άλλα δεν τα έχει λάβει υπόψιν του, τα άλλα μπορεί να μην τα ενδιαφέρει αυτή η δουλειά, να μην είναι σύμφωνα με αυτήν την προσευχή, και να ζητούν στην προσευχή ακριβώς το αντίθετο για να αποτύχει αυτή η δουλειά γιατί δεν είναι σύμφωνα. Αφού τα άλλα είναι πλειοψηφία, η φύση απαντά με τις δυνάμεις της, με μια συρροή δυνάμεων και έτσι έρχεται η αποτυχία της δουλειάς, αυτό είναι καθαρό.
Τότε, για να έχει πραγματική αξία η προσευχή στην δουλειά πάνω στον εαυτό του, πρέπει λοιπόν να τοποθετηθεί στην Τρίτη Κατάσταση της Συνείδησης που είναι αυτή της Ενδόμυχης Ενθύμησης του Εαυτού του, δηλαδή, του ιδιαιτέρού του ΕΙΝΑΙ…
Βυθισμένος κάποιος σε βαθύ διαλογισμό, συγκεντρωμένος στην εσωτερική του Θεϊκή Μητέρα, θα την παρακαλέσει να εξαλείψει από τον ψυχισμό του, αυτό το ΕΓΩ που θέλει να καταστρέψει.
Η Θεϊκή Μητέρα μπορεί εκείνη την στιγμή να ενεργήσει αποκεφαλίζοντας το συγκεκριμένο ΕΓΩ, όμως με αυτό δεν έχει γίνει όλη η δουλειά, η Θεϊκή Μητέρα δεν θα το καταστρέψει ολόκληρο στιγμιαία.
Θα πρέπει, αν δεν καταστραφεί ολόκληρο, να έχουμε υπομονή. Σε διαδοχικές δουλειές, μέσω του χρόνου, θα καταφέρουμε να διαλυθεί αργά αυτό το Εγώ, να χάσει τον όγκο του, το μέγεθος του. Ένα ΕΓΩ μπορεί να είναι φοβερά τρομακτικό, αλλά όσο χάνει όγκο τόσο ομορφαίνει, αργότερα θα πάρει την εμφάνιση ενός παιδιού και τελικά θα γίνει σκόνη.
Όταν πλέον έχει γίνει σκόνη, η συνείδηση που βρισκόταν χωμένη, εμφιαλωμένη, στριμωγμένη μέσα σε αυτό το ΕΓΩ, ελευθερώνεται. Τότε το φως θα έχει αυξηθεί, είναι ένα ποσοστό φωτός που ελευθερώνεται. Έτσι θα προχωρήσουμε με κάθε ένα από τα Εγώ.
Η δουλειά είναι πολύ μακριά και πολύ σκληρή, πολλές φορές οποιαδήποτε αρνητική σκέψη όσο ασήμαντη και αν είναι αυτή, έχει σαν βάση κάποιο πολύ αρχαίο ΕΓΩ.
Αυτή η αρνητική σκέψη που φτάνει στον νου, μας δείχνει ότι εκ των πραγμάτων υπάρχει ένα ΕΓΩ πίσω από αυτήν την σκέψη και ότι αυτό το ΕΓΩ πρέπει να εξαρθρωθεί, να ξεριζωθεί από τον ψυχισμό μας. Πρέπει να το μελετήσουμε, να γνωρίσουμε τις κινήσεις του, να δούμε πως συμπεριφέρεται στα τρία κέντρα: στο διανοητικό, στο συναισθηματικό, και μιλώντας συνθετικά, στο κινητικό-ενστικτώδες-σεξουαλικό. Να δούμε με ποιον τρόπο δουλεύει σε κάθε ένα από αυτά τα τρία κέντρα, σύμφωνα με την συμπεριφορά του, το καταλαβαίνει κανείς.
Όταν κάποιος έχει αναπτύξει την αίσθηση της αυτο-παρατήρησης, ανακαλύπτει από μόνος του ότι μερικά από αυτά τα ΕΓΩ είναι φοβερά τρομακτικά, είναι αληθινά τέρατα με μορφή τρομερή, μακάβρια, και ότι ζουν στο εσωτερικό του ψυχισμού μας…
Η Τέταρτη Κατάσταση της Συνείδησης, ο Νους, είναι τέλεια συνείδηση αφυπνισμένη. Νους είναι η κατάσταση Turiya, η τέλεια βαθιά εσωτερική φώτιση. Νους είναι η νόμιμη αντικειμενική Ενόραση. Νους είναι Διαίσθηση. Νους είναι ο κόσμος των θεϊκών αρχετύπων. Η Νοητική σκέψη είναι συνθετική, καθαρή, αντικειμενική φωτισμένη.
Όποιος φτάσει τα ύψη της Νοητικής Σκέψης ξυπνά τελείως την συνείδηση και μετατρέπεται σε έναν Turiya.
Το πιο χαμηλό μέρος του ανθρώπου είναι παράλογο και υποκειμενικό και σχετίζεται με τις πέντε κανονικές αισθήσεις.
Το πιο υψηλό μέρος του ανθρώπου είναι ο κόσμος της Διαίσθησης και της Αντικειμενικής Πνευματικής Συνείδησης. Στον κόσμο της Διαίσθησης αναπτύσσονται τα αρχέτυπα όλων των πραγμάτων της φύσης.
Μόνον αυτοί που έχουν εισχωρήσει στον κόσμο της Αντικειμενικής Διαίσθησης, μόνον αυτοί που έχουν καταφέρει τα επιβλητικά ύψη της Νοητικής Σκέψης είναι πραγματικά ξύπνιοι και φωτισμένοι.
Κανένας πραγματικός Turiya δεν μπορεί να ονειρεύεται. Ο Turiya που έχει φτάσει τα ύψη της Νοητικής Σκέψεις, ποτέ δεν θα πάει να το πει από δω κι από κει, ποτέ δεν θα παραστήσει τον σοφό. Είναι παρά πολύ απλός και ταπεινόφρων, αγνός και τέλειος.
Είναι αναγκαίο να ξέρουμε ότι κανένας Turiya δεν είναι μέντιουμ ούτε ψευτοδιορατικός, ούτε ψευτομυστικιστής, σαν όλους αυτούς που την σήμερον ημέρα αφθονούν σαν τα ζιζάνια σε όλες τις σχολές πνευματικών, ερμητικών, αποκρυφιστικών κλπ σπουδών.
Η κατάσταση Turiya είναι πολύ υψηλή και μόνο την καταφέρνουν αυτοί που δουλεύουν στο αναμμένο Καμίνι του Ηφαίστου για όλη την διάρκεια της ζωής τους. Μόνο η Κουνταλίνη μπορεί να μας εξυψώσει στην κατάσταση Turiya.
Είναι επείγον να ξέρουμε να διαλογιστούμε βαθιά και έπειτα να εξασκήσουμε Σεξουαλική Αλχημεία για όλη την διάρκεια της ζωής μας για να φτάσουμε μετά από πολύ δύσκολες δοκιμασίες στην κατάσταση Turiya.
Ο διαλογισμός και η Σεξουαλική Αλχημεία μας οδηγούν μέχρι τα ύψη της Νοητικής Σκέψης.
A.Δ. ΣΑΜΑΕΛ ΑΟΥΝ ΒΕΟΡ
Αυτοί οι άνθρωποι με υποκειμενικό ψυχισμό νομίζουν τον εαυτό τους πλούσιο, ισχυρό και φωτισμένο, και εποφθαλμιούν επιπλέον, μια υπέροχη θέση στο «πιο πέρα». Όμως στην πραγματικότητα δεν ξέρουν τίποτα γύρω από τον εαυτό τους, αγνοούν δυστυχώς την αδυναμία τους, την μηδαμινότητά τους, την ξεδιαντροπιά τους, την δυστυχία τους και την ψυχολογική γύμνια τους.
Οι μαθητές της Ψυχολογίας της Νέας Εποχής δεν ποθούμε να γίνουμε ούτε καλύτεροι ούτε χειρότεροι, θέλουμε μόνο να πεθάνουμε στον εαυτό μας εδώ και τώρα.
Όταν καθορίζουμε το δόγμα της εξέλιξης σαν βάση των καλύτερων προσδοκιών μας, ξεκινούμε από μια λανθασμένη βάση.
Γιατί θα έπρεπε να παλέψουμε για την εξέλιξη και πρόοδο της ίδιας της δυστυχίας μας;
Είναι καλύτερος ο θάνατος… «Εάν ο σπόρος δεν πεθάνει το φυτό δεν γεννιέται».
Όταν ο θάνατος είναι απόλυτος, τότε και αυτό επίσης που θα γεννηθεί θα είναι απόλυτο.
Ο ολοκληρωτικός εκμηδενισμός του εαυτού μου, η διάλυση του πιο αγαπημένου πράγματος που κουβαλάμε μέσα μας, η τελειωτική καταστροφή των καλύτερων επιθυμιών μας, σκέψεων, συναισθημάτων, παθών, μνησικακιών, πόνων, συγκινήσεων, πόθων, μίσους, αγάπης, φθόνων, εκδικήσεων, θυμών, τρυφεροτήτων, προσκολλήσεων, στοργών, λαγνειών κλπ, κλπ, κλπ, είναι κάτι επείγον, αμετάθετο, μη αναβλητέο, για να γεννηθεί η φλόγα του Είναι: αυτό που δεν είναι του χρόνου, αυτό που είναι πάντα καινούριο.
Ο φόβος για τον θάνατο είναι ένα κώλυμα, ένα εμπόδιο, ένας περιορισμός για την επίτευξη της ριζικής αλλαγής.
Πρέπει να επιστρέψουμε στο αρχικό σημείο εκκίνησης, πρέπει να επιστρέψουμε στα πρωταρχικά σκοτάδια του «μη-είναι» και του χάους, για να γεννηθεί το φως και να αναβλύσει στο εσωτερικό μας μία νέα δημιουργία.
Σαμαέλ Αούν Βεόρ.
ΠΩΣ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΦΩΣ ΜΕΣΑ ΜΑΣ
Ο Θεός είπε στην Γένεση: «Γενηθήτω Φως και εγεννήθη Φως».
Αυτό δεν είναι κάτι που αντιστοιχεί σε ένα πολύ μακρινό παρελθόν∙ όχι∙ αυτή η τρομερή αρχή, που δονούνταν στην πρωταρχική στιγμή, δεν αλλάζει χρονικά, είναι τόσο αιώνια όπως όλη η αιωνιότητα. Πρέπει να το πάρουμε σαν την γυμνή αλήθεια κάθε στιγμή, κάθε λεπτό.
Ας θυμηθούμε τον Γκαίτε, τον μεγάλο γερμανό μυημένο. Οι τελευταίες του λέξεις, λίγο πριν πεθάνει, ήταν: «Φως, περισσότερο Φως!» και πέθανε.
Παρεπιπτόντως, ο Γκαίτε έχει μετενσαρκωθεί τώρα στην Ολλανδία, έχει φυσικό σώμα, αυτήν την φορά δεν έχει ανδρικό φυσικό σώμα, τώρα έχει γυναικείο φυσικό σώμα, και είναι παντρεμένος με έναν ολλανδό πρίγκιπα, τώρα πια είναι μια ολλανδέζα κυρία υψηλής καταγωγής. Αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον. Έτσι δεν είναι;
Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ
Ωραία∙ συνεχίζοντας αυτό για το οποίο σας μίλησα, είχαμε αρχίσει να αναλύουμε ότι το φως είναι πολύ σημαντικό, ότι ενώ κανείς ζει στα σκοτάδια ποθεί το φως γιατί είναι τυφλός.
Ο άνθρωπος που βρίσκεται μέσα σε έναν υπόνομο, στα σκοτάδια, σε ένα υπόγειο, αυτό που περισσότερο ποθεί είναι το φως…
Ωραία∙ η Ουσία είναι το πιο άξιο, το πιο αξιοπρεπές που έχουμε στο εσωτερικό μας∙ αυτή προέρχεται αρχικά από την «Γαλακτική Οδό». Εκεί ηχεί η μουσική νότα Λα, περνάει έπειτα στον Ήλιο, με την μουσική νότα Σολ, και έρχεται σε αυτόν τον φυσικό κόσμο με την νότα Μι… Είναι όμορφη η Ουσία, είναι, θα λέγαμε, ένα κομμάτι της Χριστικής Ανθρώπινης Αρχής, μέσα στον καθένα∙ είναι η Ανθρώπινη Ψυχή, λοιπόν, που συνήθως ζει στον Αιτιατό Κόσμο. Για αυτό, δίκαια, λέγεται για την Ουσία ότι είναι Χρηστική ή ότι η Συνείδηση είναι Χρηστική, και λένε ότι η Συνείδησή μας στον Χριστό θα πρέπει να μας σώσει κλπ, κλπ, κλπ.
Όλα αυτά είναι σίγουρα, όλα αυτά είναι αλήθεια, αλλά το κακό με την Συνείδησή μας, με την Ουσία μας, είναι ότι παρ’ όλο που είναι τόσο πολύτιμη (διαθέτοντας τόσο υπέροχα χαρίσματα, φυσικές εξουσίες τόσο πολύτιμες) βρίσκεται, όμως, μέσα σε όλα αυτά τα υποκειμενικά «ανεπιθύμητα στοιχεία», που δυστυχώς κουβαλάμε στο εσωτερικό μας. Δηλαδή, κάνοντας μια σύνθεση, βρίσκεται μέσα σε μια φυλακή… Αυτή θέλει να βγει, αλλά… Πως; …. Ποθώντας το Φως!… Δεν υπάρχει κανείς που να μη ποθεί το φως, εκτός και αν είναι υπερβολικά χαμένος, έτσι λοιπόν όταν έχει κανείς μια λαχτάρα, ποθεί το φως ….
Έτσι λοιπόν, πρέπει να το δημιουργήσει. Να δημιουργήσουμε το φως είναι πολύ σοβαρό πράγμα, γιατί περικλείει την καταστροφή των δοχείων ή κελιών, ή σε σύνθεση, το σκοτεινό άντρο όπου είναι χωμένο, για να το εξαγοράσουμε, να το ελευθερώσουμε, να το βγάλουμε από κει, με σκοπό να γίνουμε αυτό που πρέπει να γίνουμε: Ένας φωτισμένος άνθρωπος, ένας αληθινός διορατικός, ένα αληθινό φωτεινό Είναι και να απολαύσουμε την πληρότητα που μας αντιστοιχεί εκ φύσεως, και που είναι δικαίωμά μας.
Όμως είναι γεγονός ότι χρειάζεται ηρωισμός, ή μια σειρά τρομερών πράξεων ηρωισμού για να μπορέσουμε να ελευθερώσουμε την ψυχή μας, για να μπορέσουμε να την βγάλουμε από την φυλακή στην οποία βρίσκεται, για να μπορέσουμε να την κλέψουμε από τα σκοτάδια.
Αυτό που σας λέω θα ήταν ωραίο αν εσείς καταφέρνατε να το κατανοήσετε στ’ αλήθεια, συνειδητά, γιατί θα μπορούσε να συμβεί η περίπτωση ακούγοντάς το να μην ακούγατε, ή αν μη ζούσατε, θα λέγαμε, την έννοια των λόγων τους οποίους ομιλώ.
Πρέπει να ξέρετε να αξιολογήσετε αυτά τα πράγματα, για να κατανοήσετε, αυτό που λέω.
Να εξαγοράσουμε την Ψυχή, να την βγάλουμε από τα σκοτάδια, είναι όμορφο, αλλά δεν είναι εύκολο, το κανονικό είναι να παραμείνει φυλακισμένη. Και δεν μπορεί κάποιος να απολαύσει την αυθεντική φώτιση, ενώ η Ουσία, η Συνείδηση, η ψυχή, μένει εκεί σφηνωμένη, μένει εκεί φυλακισμένη. Αυτό είναι σοβαρό.
Τότε χρειάζεται αναγκαστικά να καταστρέψει κανείς, να διαλύσει ηρωικά, με ένα ηρωισμό μεγαλύτερο από αυτόν του Ναπολέοντα στις μεγάλες μάχες του, ή σαν αυτόν των μαχών του Morelos (στο Μεξικό) στην πάλη του για την ελευθερία, κλπ. αυτό τον ασύγκριτο ηρωισμό, για να μπορέσει να ελευθερώσει την φτωχή Ψυχή, να την βγάλει απ’ τα σκοτάδια.
ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΕΓΩ
ΤΕΧΝΙΚΕΣ, ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ
Αρχικά χρειάζεται, όπως έλεγα εδώ στους φίλους στην προηγούμενη διάλεξη: «Να γνωρίζει κανείς τις τεχνικές, τις διαδικασίες που οδηγούν στην καταστροφή αυτών των στοιχείων μέσα στα οποία βρίσκεται εμφιαλωμένη, φυλακισμένη η ψυχή, για να μπορέσει να έρθει η Φώτιση».
Αρχικά πρέπει να αρχίσουμε κατανοώντας την ανάγκη του να «Ξέρουμε να Παρατηρούμε».
Η ΠΡΟΣΟΧΗ
Εμείς, για παράδειγμα, βρισκόμαστε εδώ καθισμένοι αυτές τις καρέκλες, ξέρουμε ότι είμαστε καθισμένοι, όμως εμείς δεν έχουμε παρατηρήσει αυτές τις καρέκλες.
Στην πρώτη περίπτωση έχουμε γνώση του ότι είμαστε καθισμένοι, αλλά να το παρατηρήσουμε αυτό είναι κάτι διαφορετικό. Στην πρώτη περίπτωση, θα λέγαμε, υπάρχει η γνώση αλλά όχι η παρατήρηση.
Η παρατήρηση απαιτεί μια ειδική συγκέντρωση: να παρατηρήσουμε από τι είναι φτιαγμένες, και έπειτα να μπούμε στον διαλογισμό, να ανακαλύψουμε τα άτομά τους, τα μόριά τους… αυτό απαιτεί μια Κατευθυνόμενη Προσοχή.
ΕΙΔΗ ΠΡΟΣΟΧΗΣ
Το να ξέρει κανείς ότι είναι καθισμένος σε μια καρέκλα, είναι μια προσοχή μη κατευθυνόμενη, μια παθητική προσοχή. Όμως, αν παρατηρήσει την καρέκλα, θα είναι μια κατευθυνόμενη προσοχή.
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΤΗΡΟΥΜΕΝΟΥ
Έτσι επίσης, εμείς μπορούμε να σκεφτούμε πολύ για τον εαυτό μας, αλλά αυτό δεν θέλει να πει ότι παρατηρούμε τις δικές μας σκέψεις. Η παρατήρησή τους είναι διαφορετική, είναι αλλιώτικη …
Ζούμε σε έναν κόσμο κατωτέρων συγκινήσεων, οποιοδήποτε πράγμα μας δημιουργεί συγκινήσεις κατωτέρου είδους, και ξέρουμε ότι τις έχουμε, αλλά ένα πράγμα είναι να ξέρει κανείς ότι βρίσκεται σε μια Αρνητική Κατάσταση, και άλλο πράγμα να παρατηρεί την Αρνητική Κατάσταση στην οποία βρίσκεται, που είναι κάτι τελείως διαφορετικό…
Ας δούμε ένα παράδειγμα: Σε κάποια κατάσταση, ένας κύριος είπε σε έναν ψυχολόγο: «Λοιπόν, εγώ αισθάνομαι αντιπάθεια για το συγκεκριμένο άτομο» και του ανέφερε το όνομα και το επώνυμο. Ο ψυχολόγος του απάντησε: «Παρατηρήστε τον, παρατηρήστε αυτόν τον άνθρωπο».
Ανταπάντησε πάλι ο ερωτητής: « Αλλά γιατί να τον παρατηρήσω, αφού τον γνωρίζω;»
Ο ψυχολόγος έβγαλε το συμπέρασμα, ότι αυτός δεν ήθελε να παρατηρήσει, ότι γνώριζε, αλλά δεν παρατηρούσε.
ΓΝΩΡΙΖΩ ΚΑΙ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ
Το Γνωρίζω είναι ένα πράγμα και Παρατήρηση είναι άλλο πράγμα πολύ διαφορετικό. Μπορεί κάποιος να γνωρίζει ότι έχει μια αρνητική σκέψη, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι το παρατηρεί∙ ξέρει ότι βρίσκεται σε μια Αρνητική Κατάσταση, όμως δεν έχει παρατηρήσει την Αρνητική Κατάσταση…
Στην πρακτική ζωή βλέπουμε ότι μέσα σε εμάς υπάρχουν πολλά πράγματα που θα έπρεπε να μας προκαλούσαν ντροπή: γελοίες κωμωδίες, παράλογα εσωτερικά προβλήματα, νοσηρές σκέψεις, κλπ, να ξέρουμε ότι υπάρχουν, δεν σημαίνει ότι τις έχουμε παρατηρήσει.
Θα μπορούσε να πει κάποιος: «Ναι, αυτήν την στιγμή έχω μια νοσηρή σκέψη», αλλά ένα πράγμα είναι να ξέρει ότι το έχει, και άλλο πράγμα είναι να το παρατηρήσει, που είναι τελείως διαφορετικό.
Έτσι λοιπόν, εάν θέλει να φτάσει κανείς να εξαλείψει το τάδε ή το δείνα «ανεπιθύμητο ψυχολογικό στοιχείο», πρώτα από όλα πρέπει να μάθει να το παρατηρεί με την πρόθεση να πετύχει μια αλλαγή, γιατί, σίγουρα: «Αν κάποιος δεν μάθει να Αυτο-παρατηρείται, οποιαδήποτε πιθανότητα αλλαγής γίνεται αδύνατη».
Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΗΣ ΑΙΣΘΗΣΗΣ ΤΗΣ ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗΣ
Όταν μάθει κάποιος να αυτοπαρατηρείται αναπτύσσεται μέσα στον εαυτό του η αίσθηση της αυτο-παρατήρησης.
Συνήθως, αυτή η αίσθηση έχει ατροφήσει στην ανθρώπινη φυλή, έχει εκφυλιστεί, αλλά όσο την χρησιμοποιούμε εξελίσσεται και αναπτύσσεται.
Σε πρώτη άποψη, θα δούμε, μέσω της αυτο-παρατήρησης, ότι ακόμη και οι πιο ασήμαντες σκέψεις, οι πιο γελοίες κωμωδίες που εναλλάσσονται εσωτερικά και δεν εξωτερικεύονται ποτέ, δεν είναι δικές μας, αλλά δημιουργημένες από άλλους, από τα ΕΓΩ.
ΜΗ ΤΑΥΤΙΣΗ… Η ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ
Το κακό είναι να ταυτίζεται κάποιος με αυτές τις κωμωδίες, με αυτές τις γελοιότητες, με αυτές τις διαμαρτυρίες, με αυτούς τους θυμούς κλπ, κλπ, κλπ.
Αν ταυτίζεται κάποιος με οποιαδήποτε εσωτερική άποψή τους, το ΕΓΩ που τις παράγει παίρνει περισσότερη δύναμη και έτσι οποιαδήποτε δυνατότητα αλλαγής γίνεται κάθε φορά όλο και πιο δύσκολη. Έτσι λοιπόν: η Παρατήρηση είναι ζωτική αν σκοπεύουμε να προκαλέσουμε την ριζική αλλαγή σε εμάς.
ΤΟ ΦΙΛΜ ΤΩΝ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ
Τα διάφορα ΕΓΩ που ζουν στο εσωτερικό του ψυχισμού μας, είναι πολύ πονηρά, πολύ ξύπνια. Πολλές φορές ζητούν την βοήθεια του «φιλμ» των αναμνήσεων που κουβαλάμε στο διανοητικό κέντρο.
Ας υποθέσουμε ότι κάποιος, στο παρελθόν, πόρνευε με ένα οποιοδήποτε άτομο του αντιθέτου φύλου, και επιμένει ή όχι να εξαλείψει την λαγνεία, τότε το ΕΓΩ της λαγνείας θα ζητήσει βοήθεια, θα πάρει στην εξουσία του το κέντρο των αναμνήσεων, το διανοητικό κέντρο.
Θα πιάσει εκεί, θα λέγαμε, το «φιλμ» των αναμνήσεων, αυτών που χρειάζεται, και θα το κάνει να περάσει απ’ την φαντασία του ανθρώπου, και αυτό θα ισχυροποιηθεί περισσότερο, θα γίνεται όλο και πιο δυνατό.
Για όλα αυτά τα πράγματα, εσείς πρέπει να δείτε την ανάγκη της αυτοπαρατήρησης. Δεν θα ήταν δυνατή μια αληθινή αλλαγή, ριζική και οριστική, αν δεν μάθουμε να αυτο-παρατηρούμαστε.
ΜΑΘΗΣΗ, ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ
Η μάθηση δεν είναι Παρατήρηση ….
Ούτε η Σκέψη είναι Παρατήρηση.
Πολλοί νομίζουν ότι το να σκεφτούμε πάνω στον εαυτό μας είναι παρατήρηση, και δεν είναι έτσι.
Μπορεί κάποιος να σκέφτεται πάνω στον εαυτό του, αλλά όμως να μην τον παρατηρεί. Είναι τόσο διαφορετική η σκέψη πάνω στον εαυτό μας από την παρατήρηση, όπως η δίψα από το νερό, ή το νερό από την δίψα.
Προφανώς, δεν πρέπει να ταυτίζεται κάποιος με κανένα από τα ΕΓΩ.
Για να παρατηρηθεί κανείς, πρέπει να χωριστεί σε δυο… στα δυο… σε δύο μισά: ένα μέρος που παρατηρεί και ένα άλλο που παρατηρείται.
Όταν το μέρος που παρατηρεί βλέπει τις γελοιότητες και τις ανοησίες του παρατηρούμενου μέρους, υπάρχουν πιθανότητες όπως ποτέ πριν να ανακαλύψουμε, ας υποθέσουμε το ΕΓΩ της οργής, ότι αυτό το ΕΓΩ δεν είμαστε εμείς, ότι αυτό είναι αυτό. Θα μπορούσαμε να αναφωνήσουμε:
«Το εγώ έχει οργή, αυτό είναι ένα Εγώ, αυτό πρέπει να πεθάνει, θα το δουλέψω για να το διαλύσω»!
Αλλά αν κάποιος ταυτίζεται με αυτό και λέει: «Εγώ έχω θυμό, είμαι οργισμένος»!, παίρνει περισσότερη δύναμη, γίνεται κάθε φορά πιο ισχυρό και τότε πως θα το διαλύσει, με ποιον τρόπο; … Λοιπόν δεν θα μπορούσε, … Αλήθεια;
Για αυτό δεν πρέπει να ταυτίζεται κανείς με αυτό το ΕΓΩ, με το ξέσπασμά του ή με την τραγωδία του, γιατί αν κάποιος ταυτίζεται με το δημιούργημά του, καταλήγει ζώντας μέσα στο δημιούργημα του και αυτό είναι παράλογο.
Όσο κανείς δουλεύει πάνω στον εαυτό του εμβαθύνει όλο και περισσότερο στο θέμα της αυτο-παρατήρησης, γίνεται όλο και πιο βαθύς.
Σε αυτήν την δουλειά δεν πρέπει να αφήσουμε απαρατήρητη ούτε την πιο ασήμαντη σκέψη. Οποιαδήποτε επιθυμία, όσο περαστική και να είναι, οποιαδήποτε αντίδραση, πρέπει να είναι αιτία παρατήρησης, γιατί οποιαδήποτε επιθυμία, οποιαδήποτε αντίδραση, οποιαδήποτε αρνητική σκέψη, προέρχεται από το τάδε ή το δείνα ΕΓΩ.
Και αν εμείς θέλουμε να δημιουργήσουμε το φως, να ελευθερώσουμε την Ψυχή…, θα επιτρέψουμε να συνεχίσουν να υπάρχουν αυτά τα ΕΓΩ; Θα ήταν παράλογο!
Αν είναι το φως αυτό που εμείς θέλουμε, εάν στ’ αλήθεια είμαστε ερωτευμένοι με το φως, τότε πρέπει να διαλύσουμε τα ΕΓΩ, δεν μας μένει άλλη λύση από το να τα κάνουμε σκόνη, και δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε σκόνη κάτι που δεν έχουμε παρατηρήσει. Τότε χρειάζεται να μάθουμε να παρατηρούμαστε.
Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΦΛΥΑΡΙΑ
Για αυτόν τον σκοπό, πρέπει επίσης να προσέξουμε την Εσωτερική Φλυαρία, γιατί υπάρχουν πολλές εσωτερικές φλυαρίες αρνητικές, παράλογες, ενδόμυχες συζητήσεις που ποτέ δεν εξωτερικεύονται, και φυσικά, είναι αναγκαίο να διορθώσουμε αυτήν την Εσωτερική Φλυαρία, να μάθουμε να κρατάμε σιωπή,…
• Να ξέρουμε να μιλάμε όταν πρέπει να μιλήσουμε.
• Να ξέρουμε να σωπαίνουμε όταν πρέπει να σιωπήσουμε. Αυτό είναι νόμος, όχι μόνο για τον φυσικό κόσμο, τον εξωτερικό κόσμο, αλλά και για τον εσωτερικό κόσμο επίσης.
Οι αρνητικές εσωτερικές φλυαρίες, αργότερα εξωτερικεύονται στον φυσικό κόσμο. Για αυτό είναι τόσο σημαντικό να εξαλείψουμε την αρνητική εσωτερική φλυαρία, γιατί βλάπτει.
Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΣΙΩΠΗ
Πρέπει να μάθουμε να διατηρούμε την Εσωτερική Σιωπή. Συνήθως εννοείται σαν «Διανοητική Σιωπή» όταν κάποιος αδειάζει τον νου από κάθε είδους σκέψεις, όταν κάποιος καταφέρνει την ηρεμία και την σιωπή του νου μέσω του διαλογισμού. Αλλά υπάρχει άλλου είδους Σιωπή.
Ας υποθέσουμε ότι παρουσιάζεται μπροστά μας μια περίπτωση κριτικής αξιολόγησης, σε σχέση με κάποιον όμοιό μας, αλλά εμείς διανοητικά κρατάμε σιωπή, δεν κρίνουμε, δεν καταδικάζουμε. Σιωπούμε τόσο εξωτερικά όσο εσωτερικά. Σε αυτήν την περίπτωση, τότε, υπάρχει Εσωτερική Σιωπή.
ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΝΟΗΤΙΚΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ
Τα γεγονότα της πρακτικής ζωής, τελικά πρέπει να διατηρηθούν σε εσωτερική αντιστοιχία με την τέλεια εσωτερική συμπεριφορά.
Όταν τα γεγονότα της πρακτικής ζωής συμφωνούν με την τέλεια εσωτερική συμπεριφορά, αυτό είναι σημάδι ότι έχουμε αρχίσει να δημιουργούμε, στον εαυτό μας, το τόσο διάσημο Νοητικό Σώμα.
Αν βάλουμε τα διάφορα κομμάτια ενός ραδιοφώνου ή ενός μαγνητοφώνου πάνω σε ένα τραπέζι, αλλά δεν ξέρουμε τίποτα από ηλεκτρονικά, τότε βέβαια δεν θα μπορούσαμε να πιάσουμε τις διάφορες άηχες δονήσεις που συρρέουν στο Σύμπαν. Αλλά αν μέσω της κατανόησης ενώσουμε τα διάφορα κομμάτια, θα έχουμε ένα ραδιόφωνο, θα έχουμε την συσκευή που θα μπορεί να πιάσει τους ήχους που δεν θα μπορούσαμε να συλλάβουμε με άλλο τρόπο.
Έτσι επίσης, τα διαφορετικά κομμάτια αυτών των μελετών, αυτής της δουλειάς, αλληλοσυμπληρώνονται μεταξύ τους για να σχηματίσουν ένα υπέροχο σώμα, το διάσημο Σώμα του Νου.
Αυτό το σώμα θα μας επιτρέψει να συλλάβουμε καλύτερα όλα αυτά που υπάρχουν μέσα μας, και θα αναπτύξει περισσότερο σε εμάς την αίσθηση της ενδόμυχης αυτο-παρατήρησης, και αυτό είναι αρκετά σημαντικό.
Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΗΣ ΕΞΑΛΕΙΨΗΣ
Έτσι λοιπόν, ο στόχος της παρατήρησης είναι να επιτύχουμε μια αλλαγή μέσα σε εμάς τους ίδιους, να προκαλέσουμε μια αληθινή, αποτελεσματική αλλαγή.
Όταν θα έχουμε γίνει, ας πούμε, επιδέξιοι με την παρατήρηση του εαυτού μας, τότε έρχεται η διαδικασία Εξόντωσης.
Έτσι υπάρχουν ειδικότερα τρία βήματα σχετικά με αυτό το θέμα:
Πρώτον: Η Παρατήρηση.
Δεύτερον: Η Κριτική Αξιολόγηση.
Τρίτον: Αυτό που είναι ειδικότερα η εξόντωση του τάδε ή του δείνα «ψυχολογικού εγώ».
Παρατηρώντας ένα ΕΓΩ πρέπει να δούμε:
Πρώτον: Πως συμπεριφέρεται στο Νοητικό Κέντρο, με ποιον τρόπο, και να γνωρίσουμε όλα τα «παιχνίδια» του στον νου.
Δεύτερον: Με ποιον τρόπο εκφράζεται μέσω του συναισθήματος στην καρδιά.
Τρίτον: Να ανακαλύψουμε τον τρόπο δράσης του στα κατώτερα κέντρα Κινητικό, Ενστικτώδες και Σεξουαλικό.
Προφανώς ένα ΕΓΩ έχει έναν τρόπο έκφρασης στο σεξ, στην καρδιά έχει άλλον τρόπο και στον εγκέφαλο άλλον.
-Στον Εγκέφαλο: Ένα ΕΓΩ εκφράζεται μέσω του διανοητικού ζητήματος: λογικές, δικαιολογίες, υπεκφυγές, τρόποι διαφυγής κλπ, κλπ, κλπ.
-Στην Καρδιά: σαν ένας πόνος, σαν στοργή, σαν μια επιφανειακή αγάπη μερικές φορές, όταν είναι ζήτημα λαγνείας, κλπ., και
-Στα Κέντρα Κινητικό-Ένστικτο-Σεξουαλικό, έχει άλλου είδους έκφραση: σαν δράση, σαν ένστικτο, σαν ορμή λαγνείας κλπ, κλπ, κλπ.
Για παράδειγμα, αναφέρουμε μια συγκεκριμένη περίπτωση: Λαγνεία.
Ένα ΕΓΩ λάγνο, μπροστά σε ένα άτομο του αντιθέτου φύλου μπορεί να εκδηλωθεί στον νου με διαρκείς σκέψεις. Θα μπορούσε να εκδηλωθεί στην Καρδιά σαν μια στοργή, σαν μια αγάπη φαινομενικά αγνή, καθαρή από κάθε κηλίδα, μέχρι τέτοιο βαθμό, που θα μπορούσε κάποιος να δικαιολογηθεί τέλεια και να πει : «Ωραία όμως, εγώ δεν αισθάνομαι λαγνεία για αυτό το άτομο, εγώ αυτό που αισθάνομαι είναι αγάπη».
– Όμως αν κάποιος είναι παρατηρητής, αν βάλει πολλή προσοχή στην μηχανή του και παρατηρήσει το σεξουαλικό κέντρο, θα ανακαλύψει ότι στο σεξουαλικό κέντρο υπάρχει κάποια δραστηριότητα μπροστά σε αυτό το άτομο. Τότε γίνεται φανερό ότι δεν υπάρχει αυτή η στοργή, ότι δεν υπάρχει αυτή η αγάπη προς αυτό το άτομο, αλλά αυτό που υπάρχει είναι λαγνεία. Δείτε όμως πόσο λεπτό είναι το έγκλημα: η λαγνεία μπορεί να μεταμφιεστεί τέλεια στην καρδιά με την αγάπη, να γράψει στίχους κλπ, κλπ, όμως είναι λαγνεία μεταμφιεσμένη.
Αν κάποιος είναι προσεκτικός και παρατηρεί αυτά τα τρία κέντρα της μηχανής, μπορεί να ανακαλύψει ότι πρόκειται για ένα ΕΓΩ, και αφού ανακαλύψει ότι πρόκειται για ένα ΕΓΩ, αφού γνώρισε τις κινήσεις του στα τρία κέντρα (δηλαδή στο Νοητικό, στην Καρδιά και στο Σεξ) τότε προχωρεί στην Τρίτη φάση…
Ποια είναι η Τρίτη φάση;
Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ
Αυτή είναι η τελική φάση της δουλειάς: η εκτέλεση. Τότε πρέπει κανείς να απευθυνθεί στην προσευχή μέσα την δουλειά.
Τι εννοούμε σαν «προσευχή μέσα στην δουλειά»;
Η προσευχή μέσα στην δουλειά πρέπει να γίνει πάνω στην βάση της ενδόμυχης ενθύμησης του εαυτού μας.
Σε κάποια περίσταση είπαμε ότι υπάρχουν τέσσερα επίπεδα ανθρώπου ή Τέσσερις Καταστάσεις Συνείδησης. Για να είμαστε πιο ξεκάθαροι:
Μια Πρώτη Κατάσταση Συνείδησης είναι ο βαθύς και υποσυνείδητος ύπνος ενός ατόμου, ενός ΕΓΩ που άφησε το σώμα κοιμισμένο στο κρεβάτι, αλλά σεργιανίζει στον Μοριακό Κόσμο σε κωματώδη κατάσταση (είναι η κατώτερη κατάσταση).
Μια Δεύτερη Κατάσταση Συνείδησης είναι αυτή του ονειρευτή που επέστρεψε στο φυσικό του σώμα και νομίζει ότι βρίσκεται σε κατάσταση επαγρύπνησης. Σε αυτήν την περίπτωση τα όνειρα συνεχίζουν, μόνο που βρίσκεται με το φυσικό σώμα σε κατάσταση επαγρύπνησης. Είναι πιο επικίνδυνος αυτός ο δεύτερος τύπος ονειρευτή, γιατί μπορεί να σκοτώσει, μπορεί να κλέψει, μπορεί να διαπράξει κάθε είδους εγκλήματα, αντίθετα, στην πρώτη περίπτωση, ο ονειρευτής είναι περισσότερο υπάνθρωπος, αλλά δεν μπορεί να πράξει κανένα από αυτά τα πράγματα.
Πως θα μπορούσε να το κάνει, πως θα μπορούσε να κάνει κακό;
Όταν το σώμα είναι παθητικό για τα όνειρα, το άτομο δεν μπορεί να προκαλέσει κακό σε κανέναν στον φυσικό κόσμο, όμως όταν το σώμα είναι ενεργό για τα όνειρα, το άτομο μπορεί να κάνει πολύ κακό στον φυσικό κόσμο, για αυτό οι Ιερές Γραφές επιμένουν στην ανάγκη να ξυπνήσουμε…
Αν αυτά τα δυο είδη ανθρώπων (αυτοί που βρίσκονται σε κατάσταση βαθιάς ασυνειδησίας ή αυτοί που συνεχίζουν να ονειρεύονται ή έχουν το σώμα τους ενεργό για τα όνειρα) κάνουν προσευχή από αυτές τις δυο τόσο υπάνθρωπες καταστάσεις δεν μπορούν να περιμένουν τίποτα παρά τις αρνητικές τους καταστάσεις, όμως, η φύση απαντά.
Για παράδειγμα: ένας ασυνείδητος, ένας κοιμισμένος προσεύχεται για να τακτοποιήσει μια δουλειά, αλλά μπορεί τα ΕΓΩ του, που είναι τόσο αναρίθμητα, να μην είναι σύμφωνα με αυτό που κάνει, είναι μόνο ένα από τα εγώ αυτό που κάνει την προσευχή, και τα άλλα δεν τα έχει λάβει υπόψιν του, τα άλλα μπορεί να μην τα ενδιαφέρει αυτή η δουλειά, να μην είναι σύμφωνα με αυτήν την προσευχή, και να ζητούν στην προσευχή ακριβώς το αντίθετο για να αποτύχει αυτή η δουλειά γιατί δεν είναι σύμφωνα. Αφού τα άλλα είναι πλειοψηφία, η φύση απαντά με τις δυνάμεις της, με μια συρροή δυνάμεων και έτσι έρχεται η αποτυχία της δουλειάς, αυτό είναι καθαρό.
Τότε, για να έχει πραγματική αξία η προσευχή στην δουλειά πάνω στον εαυτό του, πρέπει λοιπόν να τοποθετηθεί στην Τρίτη Κατάσταση της Συνείδησης που είναι αυτή της Ενδόμυχης Ενθύμησης του Εαυτού του, δηλαδή, του ιδιαιτέρού του ΕΙΝΑΙ…
Βυθισμένος κάποιος σε βαθύ διαλογισμό, συγκεντρωμένος στην εσωτερική του Θεϊκή Μητέρα, θα την παρακαλέσει να εξαλείψει από τον ψυχισμό του, αυτό το ΕΓΩ που θέλει να καταστρέψει.
Η Θεϊκή Μητέρα μπορεί εκείνη την στιγμή να ενεργήσει αποκεφαλίζοντας το συγκεκριμένο ΕΓΩ, όμως με αυτό δεν έχει γίνει όλη η δουλειά, η Θεϊκή Μητέρα δεν θα το καταστρέψει ολόκληρο στιγμιαία.
Θα πρέπει, αν δεν καταστραφεί ολόκληρο, να έχουμε υπομονή. Σε διαδοχικές δουλειές, μέσω του χρόνου, θα καταφέρουμε να διαλυθεί αργά αυτό το Εγώ, να χάσει τον όγκο του, το μέγεθος του. Ένα ΕΓΩ μπορεί να είναι φοβερά τρομακτικό, αλλά όσο χάνει όγκο τόσο ομορφαίνει, αργότερα θα πάρει την εμφάνιση ενός παιδιού και τελικά θα γίνει σκόνη.
Όταν πλέον έχει γίνει σκόνη, η συνείδηση που βρισκόταν χωμένη, εμφιαλωμένη, στριμωγμένη μέσα σε αυτό το ΕΓΩ, ελευθερώνεται. Τότε το φως θα έχει αυξηθεί, είναι ένα ποσοστό φωτός που ελευθερώνεται. Έτσι θα προχωρήσουμε με κάθε ένα από τα Εγώ.
Η δουλειά είναι πολύ μακριά και πολύ σκληρή, πολλές φορές οποιαδήποτε αρνητική σκέψη όσο ασήμαντη και αν είναι αυτή, έχει σαν βάση κάποιο πολύ αρχαίο ΕΓΩ.
Αυτή η αρνητική σκέψη που φτάνει στον νου, μας δείχνει ότι εκ των πραγμάτων υπάρχει ένα ΕΓΩ πίσω από αυτήν την σκέψη και ότι αυτό το ΕΓΩ πρέπει να εξαρθρωθεί, να ξεριζωθεί από τον ψυχισμό μας. Πρέπει να το μελετήσουμε, να γνωρίσουμε τις κινήσεις του, να δούμε πως συμπεριφέρεται στα τρία κέντρα: στο διανοητικό, στο συναισθηματικό, και μιλώντας συνθετικά, στο κινητικό-ενστικτώδες-σεξουαλικό. Να δούμε με ποιον τρόπο δουλεύει σε κάθε ένα από αυτά τα τρία κέντρα, σύμφωνα με την συμπεριφορά του, το καταλαβαίνει κανείς.
Όταν κάποιος έχει αναπτύξει την αίσθηση της αυτο-παρατήρησης, ανακαλύπτει από μόνος του ότι μερικά από αυτά τα ΕΓΩ είναι φοβερά τρομακτικά, είναι αληθινά τέρατα με μορφή τρομερή, μακάβρια, και ότι ζουν στο εσωτερικό του ψυχισμού μας…
Η Τέταρτη Κατάσταση της Συνείδησης, ο Νους, είναι τέλεια συνείδηση αφυπνισμένη. Νους είναι η κατάσταση Turiya, η τέλεια βαθιά εσωτερική φώτιση. Νους είναι η νόμιμη αντικειμενική Ενόραση. Νους είναι Διαίσθηση. Νους είναι ο κόσμος των θεϊκών αρχετύπων. Η Νοητική σκέψη είναι συνθετική, καθαρή, αντικειμενική φωτισμένη.
Όποιος φτάσει τα ύψη της Νοητικής Σκέψης ξυπνά τελείως την συνείδηση και μετατρέπεται σε έναν Turiya.
Το πιο χαμηλό μέρος του ανθρώπου είναι παράλογο και υποκειμενικό και σχετίζεται με τις πέντε κανονικές αισθήσεις.
Το πιο υψηλό μέρος του ανθρώπου είναι ο κόσμος της Διαίσθησης και της Αντικειμενικής Πνευματικής Συνείδησης. Στον κόσμο της Διαίσθησης αναπτύσσονται τα αρχέτυπα όλων των πραγμάτων της φύσης.
Μόνον αυτοί που έχουν εισχωρήσει στον κόσμο της Αντικειμενικής Διαίσθησης, μόνον αυτοί που έχουν καταφέρει τα επιβλητικά ύψη της Νοητικής Σκέψης είναι πραγματικά ξύπνιοι και φωτισμένοι.
Κανένας πραγματικός Turiya δεν μπορεί να ονειρεύεται. Ο Turiya που έχει φτάσει τα ύψη της Νοητικής Σκέψεις, ποτέ δεν θα πάει να το πει από δω κι από κει, ποτέ δεν θα παραστήσει τον σοφό. Είναι παρά πολύ απλός και ταπεινόφρων, αγνός και τέλειος.
Είναι αναγκαίο να ξέρουμε ότι κανένας Turiya δεν είναι μέντιουμ ούτε ψευτοδιορατικός, ούτε ψευτομυστικιστής, σαν όλους αυτούς που την σήμερον ημέρα αφθονούν σαν τα ζιζάνια σε όλες τις σχολές πνευματικών, ερμητικών, αποκρυφιστικών κλπ σπουδών.
Η κατάσταση Turiya είναι πολύ υψηλή και μόνο την καταφέρνουν αυτοί που δουλεύουν στο αναμμένο Καμίνι του Ηφαίστου για όλη την διάρκεια της ζωής τους. Μόνο η Κουνταλίνη μπορεί να μας εξυψώσει στην κατάσταση Turiya.
Είναι επείγον να ξέρουμε να διαλογιστούμε βαθιά και έπειτα να εξασκήσουμε Σεξουαλική Αλχημεία για όλη την διάρκεια της ζωής μας για να φτάσουμε μετά από πολύ δύσκολες δοκιμασίες στην κατάσταση Turiya.
Ο διαλογισμός και η Σεξουαλική Αλχημεία μας οδηγούν μέχρι τα ύψη της Νοητικής Σκέψης.
A.Δ. ΣΑΜΑΕΛ ΑΟΥΝ ΒΕΟΡ
